mementomori

powoli zaczynam rozumiec czemu nie moge przestac o nim myslec...

on jest jak dziecko ktore sie schowalo gdzies w domu bojac sie mordercy, ma telefon w reku i choc potrafi przez niego rozmawiac z innymi ludzmi to nigdy nie powie gdzie sie schowal... nie potrafie go zlokalizowac...

zawsze dostawalam to co chcialam z nim jest inaczej... miedzy nami jes wielki dystans, mur ktorego nie potrafie obejsc... stal sie pzez to moim zahirem.... nie daje mi spokoju. godzinami rozmyslam o tym kim on jest. wiem ze on mnie potrzebuje nie wiem czemu poniewaz nie wydaje mi sie zebym cos mu dawala ale ciaglemnie utrzymuje w pewnej odleglosci od siebie i nie pozwala mi odejsc... byc moze dogadujuje sie ze mna lepiej niz z innymi (tak mi sie wydaje z tego co zauwazylam) byc moze i on cos do mnie czuje ale jest tez inna wersja, ktora mowi ze tylko sobie wmawiam jego zainteresowanie. boje sie ze z braku wiedzy o moim zahirze zaczne sobie dopowiadac poszczegolne cechy i zakocham sie w wymyslonym  przeze mnie czlowieku ktory tak naprawde nie istnieje...

"(...)- co znaczy "oswoić"?

- jest to pojęcie zupełnie zapomiane-powiedział lis.-"oswoić" znaczy "stworzyć więzy".

-stworzyć więzy?

-oczywiście-powiedział lis- teraz jesteś dla mnie tylko małym chłopcem, podobnym do stu tysięcy małych chłopców. nie potrzebuje ciebie. i ty także mnie nie potrzebujesz. jestem dla ciebie tylko lisem, podobnym do stu tysięcy innych lisów. lecz jeżeli mnie oswoisz, będziemy się nawzajem potrzebować. będziesz dla mnie jedyny na świecie i ja będe dla ciebie jedyny na świecie. (...)jeślibyś mnie oswoił moje życie nabrałoby blasku. z daleka będe rozpoznawał twoje kroki- tak różne od innych. na dźwięk cudzych kroków chowam się pod ziemię. twoje kroki wywabią mnie z jamy jak dźwęki muzyki. spójrz! widzisz tam łany zboża? nie jem chleba. dla mnie zboże jest nieużyteczne. to smutne! lecz ty masz złociste włosy. jeśli mnie oswoisz, to będzie cudowne. zboże, które jest złociste, będzie mi przypominało ciebie. i będę kochać szum wiatru w zbożu..."